السّلامُ المؤمنُ المُهیمِنُ العزیزُ الجبّارُ المُتَکبّر

سلام استاد مهربان و گرامی لطفا درباره ی سبل السلام و چگونگی بله گفتن به خدا و خود از طریق آن بیشتر برایمان توضیح بفرمایید

 

سلام و مُحبّت تان را ارج می نَهَم و خیر پاسخ تان می دهم

 

 

یَا أَهْلَ الْکِتَابِ قَدْ جَاءَکُمْ رَسُولُنَا یُبَیِّنُ لَکُمْ کَثِیرًا مِّمَّا کُنتُمْ تُخْفُونَ مِنَ الْکِتَابِ وَیَعْفُو عَن کَثِیرٍ ۚ قَدْ جَاءَکُم مِّنَ اللَّهِ نُورٌ وَکِتَابٌ مُّبِینٌ [٥:١٥]

اى اهل کتاب! همانا فرستاده‌ى ما به سوى شما آمده است که بسیارى از حقایق کتاب آسمانى را که نهان مى‌کردید برایتان روشن سازد و [البته‌] از بسیارى مى‌گذرد. آرى، از جانب خدا نور و کتاب روشنگرى براى شما آمده است

یَهْدِی بِهِ اللَّهُ مَنِ اتَّبَعَ رِضْوَانَهُ سُبُلَ السَّلَامِ وَیُخْرِجُهُم مِّنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ بِإِذْنِهِ وَیَهْدِیهِمْ إِلَىٰ صِرَاطٍ مُّسْتَقِیمٍ [٥:١٦]

خدا هر کس را که در پى جلب رضاى اوست، به وسیله آن [کتاب‌] به راه‌هاى امن و سلامت رهنمون مى‌شود، و به خواست خود، آنها را از تاریکى‌ها به نور مى‌برد و به راهى راست هدایتشان مى‌کند

سُبُل جمعِ سبیل است. سبیل «راه» است. سلام نام خدا ست. سُبُلُ السَّلامِ راه های سمتِ خدای اَند. فضایل. هرچه فضیلت با هر نامی که هست «راه»ی به سمتِ خدا ست ـ و هزاران بی نهایت بار که مبادا بینگاریم که به تعدادِ خلایق، راهِ رسیدن به خدا هست هان، زینهار!! ـ. به تعدادِ فضایل «راه» به سمتِ خدا هست و بدونِ رذایل اما!!، زیرا رذیله خورَنده یِ فضیلت است هم چون موریانه که چوب و زنگ که آهن و آتش که سبز و زرد و خشک و تَر می سوزانَد به هیچ ترحّمی و سفارشی مگر که به تقوی ـ ها؟! ـ، آری مگر که به تقوی:

 

وَلَا تَمُدَّنَّ عَیْنَیْکَ إِلَىٰ مَا مَتَّعْنَا بِهِ أَزْوَاجًا مِّنْهُمْ زَهْرَةَ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا لِنَفْتِنَهُمْ فِیهِ ۚ وَرِزْقُ رَبِّکَ خَیْرٌ وَأَبْقَىٰ [٢٠:١٣١]

و زنهار چشم مدوز به آنچه از زینت زندگى دنیا به گروهى از آنان داده‌ایم، تا آنها را در آن امتحان کنیم، و روزى پروردگار تو بهتر و پایدارتر است

وَأْمُرْ أَهْلَکَ بِالصَّلَاةِ وَاصْطَبِرْ عَلَیْهَا ۖ لَا نَسْأَلُکَ رِزْقًا ۖ نَّحْنُ نَرْزُقُکَ ۗ وَالْعَاقِبَةُ لِلتَّقْوَىٰ [٢٠:١٣٢]

و کسان خود را به نماز فرمان ده و بر آن پافشارى کن. از تو روزى نمى‌خواهیم، ما [خود] به تو روزى مى‌دهیم، و عاقبت [خیر] از براى پرهیزکارى است

تِلْکَ الدَّارُ الْآخِرَةُ نَجْعَلُهَا لِلَّذِینَ لَا یُرِیدُونَ عُلُوًّا فِی الْأَرْضِ وَلَا فَسَادًا ۚ وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِینَ [٢٨:٨٣]

آن سراى آخرت است که براى کسانى قرار مى‌دهیم که در زمین خواستار برترى جویى و فساد نیستند، و عاقبت [خوش‌] از آن پرهیزگاران است

مَن جَاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ خَیْرٌ مِّنْهَا ۖ وَمَن جَاءَ بِالسَّیِّئَةِ فَلَا یُجْزَى الَّذِینَ عَمِلُوا السَّیِّئَاتِ إِلَّا مَا کَانُوا یَعْمَلُونَ [٢٨:٨٤]

هر که نیکى بیاورد، براى او بهتر از آن خواهد بود، و هر که بدى آورد، آنها که بدى کردند جز آنچه کرده‌اند کیفر نبینند

با من است و با شما ست که سبیلِ سَلام گُزیده ـ فُتاده گُرده، خَمان و به سجده، خامُش و گریان ـ به سمتِ خدا برویم یا که در پیِ ظُلم و شهرت و شهوت و قدرت و وسعتِ فانیِ دنیا و ثروتِ بی «بار» و نام لعن شده از پسِ حذفِ قدرت و مال و شهرت خویش بِدَویم. اگر کفایتِ پرسش نداشت گو که ببایدَم بذری بیش بر زمینِ مهیّایِ شما شاید کاشت وگرنه از آنچه که برداشتِ شمای، پیش به سمتِ خدای ... به سلامت و «زیبا»ی. الحمدُ لله ربِّ العالَمینَ