بدون عنوان!

کودکان را دیده اید؟ نگاه کرده اید؟ خصوصاً وقتی که راه رفتن می آموخته اند. مدام دست شان را بلند می کردند تا بزرگ تری که هم راه آن ها بود دست شان را بگیرد مبادا زمین بیفتند و اگر هم دست شان را رها می کردند ولی حواس شان به بلند ماندن دست شان برای گرفته شدن بود

بزرگ تر شان را را هم حتماً یادتان می آید که چه ذوقی با چه شوقی می کرد که کودک داشت راه رفتن روی پای خود را می آموخت و به زودی خودش به کودکان دیگر برای راه افتادن کمک می داد

سپس یاد گرفتم اگر من نیز دستان ام را مُدام بالا نگه می داشتم (حالت درخواست = دعا) خدا آیا مگر می گذاشتند بیفتم!؟ و حالا مدام دوست دارم دستان ام حتّی کاش می شد اصلاً مدام بالا می ماندند که حتّی یک بار هم زمین نخورم

حالا دعا (دستانِ رو به «بالا» و به سمتِ خدا) را خیلی دوست دارم. و دستان ام را بدون خجالت از جمع حتّی تا دل ام برای خدا تنگ شود بالا می گیرم که یعنی: خدایا! جز «شما» کسی نیست دست مرا بگیرد. دلم به «شما» خوش است و سپاس گزار تان هستم برای همه ی یاری ها

گاهی هم که خطا بکنم فوراً تا یادم بیاید که خدا دارند مرا می پایند دستان ام را به نشانه ی تسلیم بالا می گیرم و سرم را پایین رو به خاک و زمین می اندازم که یعنی: شرمنده ام خدایا

استغفار ۱۰

پاییز که برگ ها می ریزند رفتگران درختای را می تکانند تا برگمانده های آنها نیز بریزند و درختان کاملاً عریان شوند و مهیای (توانای) تحمل هرچه بیش تر سرما و برف محافظ شان در برابر کرم ها تا بهار و نوبت جوانه های تازه و نو قرار بگیرند

استغفار، طلب تکانیدن ما (آمرزش) از خداست تا به کمک فرشتگان («رُفتگر»ها) گناهان مانده بر روح و جان و روانِ این تن مان را بریزند و ما مهیا و توان مند دریافت سپیدی، پاکیِ (برف) گردیم و از شرور شیاطین در امان قرار بگیریم و شایستگی بازگشتن از سمت و سوی گناهان، به سمت «او» (که نهایت اثبات - مثبت -) هستند را پیدا کنیم و زآن پس دیگر از گناه روی گردان شویم و روی مان به خدا بشود

استغفر = درخواست تکاندن می کنم از

اللهَ = تهیتهنیاز، جناب پادشاه

ربی = که پرورش دهنده من هستند

و = در حالی که

أتوبُ = باز می گردم (پشت به گناهان می کنم)

إلیه = رو به «او»

پس مفهوم استغفار این است:

در حالیکه پشت به گناه کرده ام و رو به سوی الله، از الله، که پرورشگر من هستند تقاضای آمرزش (تکاندن من) را دارم

 

استغفار ۱

استغفار یعنی حمام رفتن و کیسه و لیف کشیدن و چرک و بیماری و خستگی از خود زدودن و دوش گرفتن و پاکیزگی روح که دَم خدا در ماست و وصل مان با «وی» از «آنجا»ست. عمری تن به دوش سپردن و روح به «گرمابه» (استغفار) نبردن!؟

 

زاویه های نگاه

شما:

سلام ودرود من درباری مطلب بالا این سوال برایم ایجاد شد که اگر سختیهای زندگی باعث رشد آدمی نیست پس این گفته پروردگارمان که میفرمایند ما انسان را در سختی آفریدیم واینکه بعدهر سختی آسانیست چه میشود من فکر میکنم سختیها موهبت الهی هستند که در آنها ما با نوع عملکردهایمان امتحان میشویم آیا درست نیست؟

آگاهیگاه:

سلام. درباره ی پرسش نخست شما معنای آیه ها عبارت اَند از: لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِی کَبَدٍ [٩٠:٤] ما انسان را سر بلند و راست قامت آفریدیم

أَیَحْسَبُ أَن لَّن یَقْدِرَ عَلَیْهِ أَحَدٌ [٩٠:٥] اما آیا او خیال بَرَش داشته که هیچ کس برای او حدود معین نمی کند؟ (یعنی که هر غلطی که می خواهد می تواند بکند!؟)

و در مورد پرسش دوم تان معنای آیه این است: فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا [٩٤:٥] پس درست اَش این است که با سختی آسانی هم هست

إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا [٩٤:٦] درست این است که با سختی آسانی هست ... (و این به این معناست که صاحب قرآن در شگفت است که پس این انسان چرا سختی را بر می گزیند!؟ (فأینَ تذهبونَ؟ کُجا!؟ ها؟، افلا تعقلونَ؟ پس عقلتان چه!!؟) موهبت به معنای هدیه ی بی چشمداشت است و الله جلَّ و عَلا وَ تبارکَ شأن شان أجلّ از این است که به آدمیِ صاحبِ روح «ایشان» و عقل و اسماءَ کُلَّها و قامتِ رعنا و برگزیده ی مخلوقات و جانشین همه شان بر زمین سختی موهبت بدهند!!! امتحان اما موضوع دیگری است. هرکس ادّعایی بکند وی را می آزمایند اگر راست گفته بود نمره و مَدرَکِ مُدرَکاتِ عمل به آنها کرده را تقدیمش می کنند. این می شود امتحان. وگرنه کسی که ادّعایی ندارد و وکالتش (سُکان زندگیش) را به دستان پر توان الله داده است امتحان چی؟ «وکیل»اَش  سپس باید از او در برابر مُمتَحِن «پاسخگو» باشند. ممنون که دقیق هستید

کار خدا فقط خیر و خیر رسانی است به ما

شما:

اگر با احساساتی شدن یا طبق باورهای خودمان بدون تحقیق و برسی و رعایت خواسته های خدا یا از سر دلسوزی به کسی کمکی کنیم سپس متوجه بشویم ای وای برای رضای خدا این عمل خیر را انجام ندادم و از خداوند عذرخواهی کنیم آیا خداوند عمل خیر ما را قبول می کنند؟

 

«آخرین چشمه»:

کا خدا فقط رحم کردن به تمام آدم ها و بخشیدن کسانی که فهمیده و پذیرفته اند که اشتباه و خطا و گناه مرتکب شده اند است و پذیرش کارهای خیر آنها، حتی اگر حواس شان به خدا نبوده و بعد یاد خدا افتاده اند

جای بسیار تأسف است که آدم ها سر و تهِ رحم های خدا را فقط با گفتن جمله ی «خدا رحم کرد!» به هم می آورند و پشیمانی های شان نیز فقط تا اندک ساعاتی دوام دارد و دوباره در همان کاسه ها آش شان را می خورند و غافل از این که اگر یک بار ناگهان خدا دیگر رحم نکردند و فرصت پشیمانی و بخشیده شدن به شخص داده نشد و مرگ شان فرا رسید ایشان همه ی گناهان شان تا آن زمان را بک جا شاید مقابل خود می دید

پس خدا مهربان اند و بخشنده اند اما ما نیز بهتر از به جای خطا و گناه پی در پی به ثنا و درخواست خیر و دعا (گفتگوباخدا) وقت مان (عمر) را بگذرانیم

 

(باروی شادی شماری) سورةُ الحمد

بِسْمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحْمَٰنِ ٱلرَّحِیمِ ( 1 )
به نام خداوند بخشنده‌ی مهربان می آغازم
(پیش از هر کاری، چند لحظه توقف و تمرکز - مکث - نمایید تا مطمئن شوید کاری که می خواهید بکنید با نام خدا و این احساس آغاز می شود که در آغوش خدا و تحت حفاظ نوازش «ایشان» هستید - اکنون فقط کار درست را بر خواهید گزید - اندوه زُدایی - ... و آن را درست انجام خواهید داد - شادی زایی - ... و راستی را پیشه خواهید کرد - تولید مهر و عشق، که نشانش گسترش لبخند است -)

ٱلْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ ٱلْعَٰلَمِینَ ( 2 )
سپاس و ستایش مخصوص خداوندی است که پروردگار جهانیان است
(پیوسته در پنهان و آشکارا شاد باش و شادیَت را برای خدا بنما - به نمایش حس و گفته و کرده بیاور، گله هیچ مکن، نق نزن، غُرولُند کنار بگذار، شکوه نداشته باش و بهانه نیار و داشته های خود برای خدا بشمار به نشان سپاس از ته دل -، که حضرت «او» مربی مستقیم کُل جهان هاست - از گیاه و جماد و هر حیَوان و حالت و جان و روان و حوادث هر آن و رشد و مرگ و تولد و ضبط و شمارش و عدلِ جزا و رویش و ریزش و هم مربی مخصوص تک تک ماست -

ٱلرَّحْمَٰنِ ٱلرَّحِیمِ ( 3 )
(خدا که) بخشنده و مهربان است
(دوباره حس خوب در آغوش حضرت «او»یی خود تو بپای و حس نوازش دستان پر محبت «وی» که جزای حسن انتخابِ کار و خوبیِ انجام کار شماست -

مَٰلِکِ یَوْمِ ٱلدِّینِ ( 4 )
(خدا که) مالک روز جزاست
(نیز تو به هوش باش که «روز حساب»، جزایِ منتخبات و نحوه ی کار تو چیست؟ همنشین تو کیست؟

إِیَّاکَ نَعْبُدُ وَ إِیَّاکَ نَسْتَعِینُ ( 5 )
(خدایا) تنها تو را می‌پرستیم و تنها از تو یاری می‌جوئیم
(حواس تو هست که معنی این کلام کنونیَت این است: من فقططط به شخص شخیص «شما» جناب خدا چشم قربان می گویم و فقططط هم از شخص شخیص «شما» یا پروردگارا، یاری و کمک می طلبم و بس ... حواس تو هست چه گفتی و رفتی؟ خواس تو باشد!)

ٱهْدِنَا ٱلصِّرَٰطَ ٱلْمُسْتَقِیمَ ( 6 )
(خداوندا!) ما را به راه راست هدایت فرما
(کار درست بگزین زین پس که این خواسته ی توست و کار درست را درست به سرانجام درست برسان و در تمام لحظه به لحظه کار تا نتیجه راستی کار نیز آزمای به این حس قشنگ که خدای دست تو را گرفته و پا به پای ناظر کار شماست)

صِرَٰطَ ٱلَّذِینَ أَنْعَمْتَ عَلَیْهِمْ غَیْرِ ٱلْمَغْضُوبِ عَلَیْهِمْ وَلَا ٱلضَّآلِّینَ ( 7 )
(خداوندا! ما را به) راه کسانی که آنها را مشمول نعمت خود ساختی، (هدایت کن) نه غضب شدگان و نه گمراهان
(«بخوان» و بِدان که کسان که تو راهِ رفته ی ایشان را خواهان از رحیمی و رحمان چه کسان اند و پای جای پای یک یک ایشان بگذار تا از مردمان مورد خشم خدای و مردم گم شده در هزار تُوهای تُودرتُوی چشم و دل رُبای به در آیی بر جاده ی مستقیم رهوار)